<meta name='google-adsense-platform-account' content='ca-host-pub-1556223355139109'/> <meta name='google-adsense-platform-domain' content='blogspot.com'/> <!-- --><style type="text/css">@import url(https://www.blogger.com/static/v1/v-css/navbar/3334278262-classic.css); div.b-mobile {display:none;} </style> </head> <body><script type="text/javascript"> function setAttributeOnload(object, attribute, val) { if(window.addEventListener) { window.addEventListener('load', function(){ object[attribute] = val; }, false); } else { window.attachEvent('onload', function(){ object[attribute] = val; }); } } </script> <div id="navbar-iframe-container"></div> <script type="text/javascript" src="https://apis.google.com/js/platform.js"></script> <script type="text/javascript"> gapi.load("gapi.iframes:gapi.iframes.style.bubble", function() { if (gapi.iframes && gapi.iframes.getContext) { gapi.iframes.getContext().openChild({ url: 'https://www.blogger.com/navbar.g?targetBlogID\x3d10743772\x26blogName\x3dj%C2%B4aime+ma+vie.\x26publishMode\x3dPUBLISH_MODE_BLOGSPOT\x26navbarType\x3dLIGHT\x26layoutType\x3dCLASSIC\x26searchRoot\x3dhttps://jaimemavie.blogspot.com/search\x26blogLocale\x3den_US\x26v\x3d2\x26homepageUrl\x3dhttp://jaimemavie.blogspot.com/\x26vt\x3d-8955210660120432237', where: document.getElementById("navbar-iframe-container"), id: "navbar-iframe" }); } }); </script>

« Home | 聽.看.想 » | » | 老師說 » | 未完成 » | 似夢迷離/最壞打算 » | 氣短 » | 歡宴 » | 快樂事 » | 攰到我都無腦力了 » | 假如讓我瞓落去 »

* 一切還好

>>>Monday, April 25, 2005

(一)
越疲倦,睡得越少,越易做噩夢。


(二)
連續兩日失聲(想起「文化研究」裡,個人不能發聲可被詮釋的意義),見證聲嘶力竭偏偏沉默的真諦。昨夜她得悉後,今日竟給我帶來三塊橙味使立消。含在喉嚨裡一顆又一顆,不消一節一小時的課便報銷了。節制的藝術,如何保守存留美好的事物,大抵我永遠都學不會。


(三)
dr. chu 且說跟他約好了,並模仿他的語氣說話(嗯,哦),讓我好生期待。
一些年輕時的心願得到明日的實踐,讓我記得自己曾經做過甚麼仍然值得我引以為傲的事情。
著實,多得他。


(四)
又碰上胡老師,她說他們接納了我的投稿。雖然未知是否叨光,但覺能夠一步一步踏實地紀錄我的生活與思想,便已是創作的快樂。
我最希望<打開了>得到肯定,那實在是我嘔心瀝血的一首,我自覺寫得很好的一首。
忙亂間問她童話動聽嗎,她欣然的說詩感「鬆了」──嗯,二月底,我手寫我心。但願密不透風的風格可以隨心態轉變亦有所改變。打個譬喻,像由 trip-hop 轉去 bossa nova 或者 electronica,或從《東邪西毒》的荒漠移向《重慶森林》的商廈。
星期六,盧偉力所說的空,大抵也是這麼一回事。

:: posted by my lock, 10:13 AM