<meta name='google-adsense-platform-account' content='ca-host-pub-1556223355139109'/> <meta name='google-adsense-platform-domain' content='blogspot.com'/> <!-- --><style type="text/css">@import url(https://www.blogger.com/static/v1/v-css/navbar/3334278262-classic.css); div.b-mobile {display:none;} </style> </head> <body><script type="text/javascript"> function setAttributeOnload(object, attribute, val) { if(window.addEventListener) { window.addEventListener('load', function(){ object[attribute] = val; }, false); } else { window.attachEvent('onload', function(){ object[attribute] = val; }); } } </script> <div id="navbar-iframe-container"></div> <script type="text/javascript" src="https://apis.google.com/js/platform.js"></script> <script type="text/javascript"> gapi.load("gapi.iframes:gapi.iframes.style.bubble", function() { if (gapi.iframes && gapi.iframes.getContext) { gapi.iframes.getContext().openChild({ url: 'https://www.blogger.com/navbar.g?targetBlogID\x3d10743772\x26blogName\x3dj%C2%B4aime+ma+vie.\x26publishMode\x3dPUBLISH_MODE_BLOGSPOT\x26navbarType\x3dLIGHT\x26layoutType\x3dCLASSIC\x26searchRoot\x3dhttps://jaimemavie.blogspot.com/search\x26blogLocale\x3den_US\x26v\x3d2\x26homepageUrl\x3dhttp://jaimemavie.blogspot.com/\x26vt\x3d-8955210660120432237', where: document.getElementById("navbar-iframe-container"), id: "navbar-iframe" }); } }); </script>

« Home | 心算 » | 明滅 » | 你是一封信我是郵差 » | » | 如何說再見 » | 一些歌一些經過 » | 裝修期間 » | 心麻 » | 要求 » | »

* 出路

>>>Friday, June 16, 2006

the Green Room躊躇了一整天接近廿四小時煩過多少朋友呢我太自私了。甚至只得憂患而不敢快樂就是因為名字落了單。那人是知道的吧,王菲的喃喃自語彷彿是情誡(我唯一相信愛情,渴望有個幸福家庭)。無論再跌倒多少次,我敢說自己永不會失去信念嗎?。縱然是杜魯福的不二信徒,《綠屋》卻是他最悲觀的作品。彷彿死亡的夢魘,步步進迫。(佛洛依德愛上林夕。)又記得我作過一個夢,那人如何順手牽羊。我的手被觸碰後留下的餘溫,與餘韻。迂迴的行進有時會被看成一場偽善的遊戲,事實我根本欠缺購票入場的能力。即使話語給坦然說了出來,最後還是一次又一次撲空。我常常以為自己可以習慣別人的吝嗇與沉默,但我又要如何壓抑個人的期望呢?一個一個一個一個人,喜歡裝聾扮啞,而我只能卑微地接受信念的無力。總以為自己給得太多,卻同時清楚不過,我付出太少。小小的世界,重複的黑暗,可會透析了一個我不願意承認的真相。而因為真相太可怕,於是作罷。那些人怎麼了解我的缺陷呢,他們準以為一切都是愛耍的把戲。屢屢的考驗,卻沒有人敢帶我向出路走過去。捱不大,捱不大,遺失中,找註解。有些夏天,不是我的。

:: posted by my lock, 10:45 PM